Boymans

We waren vanmiddag in het museum Boymans. Gek genoeg was het denk ik wel 20 jaar geleden dat ik daar voor het laatst was geweest. Zoiets moois, waar je met je neus bovenop zit, en toch kom ik er niet... Er is nu een prachtige tentoonstelling over Charley Toorop. Wat heeft die vrouw hard gewerkt en enorm veel gemaakt. Haar werk heeft wat weg van van Gogh (in zijn vroege periode), ze maakt veel hoekige, markante koppen met grote ogen. Daarnaast nog een mooie tentoonstelling over Erasmus. Genoeg te zien om een lange dag door te brengen. Wat ook erg leuk is: in de vernieuwde entreehal is een garderobe met gekleurde touwen. Aan die touwen hangen hangertjes. Als je je jas eraan hebt opgehangen dan hijs je het hangertje omhoog en doe je het slotje om het touw dicht. Goed voorbeeld van toegepaste kunst, want het is ook nog eens "kunstig" gemaakt. Het hangertje is bijv. ook van touw gemaakt en vormt er één geheel mee. Uiteraard kon ik de museumwinkel niet overslaan, die zijn bij mij altijd favoriet en deze stelde niet teleur !

5 jaar later

Ik heb deze week 3 keer naar een aflevering van het programma "5 jaar later gekeken". Het concept is als volgt: Jeroen Pauw heeft 5 jaar geleden een aantal bekende Nederlanders geïnterviewd en hen daarbij gevraagd naar hun visie op het leven over 5 jaar. En nu is dat dus zover en interviewde hij ze weer en keken ze samen terug naar de oude beelden. Achtereenvolgens waren het Reinout Oerlemans, Theo van Gogh (Jeroen sprak nu met zijn moeder, zus en zakenpartner) en Katja Schuurmans. Wat me als eerste (weer) opviel is hoe geweldig die Jeroen Pauw kan interviewen. Hij blijft sympathiek, maar laat toch niet los als hij niet het gewenste antwoord krijgt. Knap als je dat zo kunt ! Wat ook opviel is dat alle geïnterviewde het leven hadden dat ze voorspeld hadden. Zelfs van Gogh zag de bui al hangen dat hij grote kans had op ellende. Maar ook Reinout Oerlemans en Katja Schuurmans hadden bereikt wat ze verwacht hadden. Nu is dat op zakelijk gebied misschien nog wel te doen als je een duidelijk doel voor ogen hebt en daar hard voor werkt. Gek genoeg klopten echter ook de voorspellingen op het persoonlijke vlak. Aanhangers van The Secret zien daarin waarschijnlijk de bevestiging van hun theorie. Zelf denk ik dat je gewoon toch meer invloed op je leven hebt dan je zou denken. Tenminste.... als Mohammed B. niet je pad kruist...

Omkeerdag

Isabelle is -zoals jullie denk ik wel weten- deze zomer op zeilkamp geweest. Het was een heel koude en natte week, waar ze behalve zeilen ook heeft geleerd om zich in 15 minuten aan te kleden, vreemde liedjes te zingen en domme dansjes te doen. Kortom: heel gezellig en je hebt er voor een leven lang plezier van. Wat ze er ook hadden dat was de omkeerdag. Op de omkeerdag begonnen ze 's ochtends met spaghetti, daarna gingen ze naar de disco, alle kleding moest ondersteboven en binnenstebuiten aan en alles ging dus andersom. Nou, dat inspireert mij eigenlijk om ook eens een omkeerdag te houden, maar dan een beetje anders. Om allerlei dingen te doen die ik normaal nooit doe. Omdat ik dat niet gewend ben, raar vind, asociaal of ongezond, of gewoon omdat ik dat dus nooit doe. Raar eigenlijk dat je haast nooit vraagtekens zet bij je dagelijkse dingetjes, terwijl dat toch zo'n groot deel van je leven uitmaakt. Stel je nou voor dat ik het wel zou doen. Dan zou zo'n dag er bijvoorbeeld zo uit kunnen zien: ik sta op mijn gemak op, haast me niet want wat kan mij het schelen dat ik te laat kom. Ik trek zomaar wat aan, make-up doe ik niet op. Bij het ontbijt neem ik 2 witte boterhammen met hagelslag. Daarna naar school. Als het regent op de fiets, als het droog is met de auto (ja, dat is onlogisch, maar ja, omkeerdag hè ?). Op school doe ik maar wat. DVD'tje aan, beetje kletsen, we zien wel. In de pauze ga ik in het rookhok zitten. De rokende collega's spreek ik haast nooit, dus ik neem uitgebreid de tijd, en misschien steek ik er zelf ook wel 1 op. Uiteraard pak ik een stuk taart van de traktatie. Ik heb geen belangstelling voor andere collega's, zonder me niet af, maar doe ook geen moeite om een gezellig gesprek te hebben. Zo kom ik de dag wel door. Naar huis, alwaar ik de tv aanzet en kijk naar Oprah en alles wat nikserig is. Uiteraard grote stukken chocola bij de thee. De kinderen zoeken zelf maar uit wat we gaan eten, of ze huiswerk gaan maken of niet en hoe ze bij de training komen. De rest van de dag gaat op aan hangen voor de tv, of een boek lezen of misschien juist wel uitgaan. Kan mij het schelen. Ik ga heel vroeg naar bed. Of juist heel laat, maakt niet uit, als het maar anders is. Zou het wat zijn, zo 'n dag ? Ik denk het niet, maar durf het gek genoeg ook niet te proberen. De wereld zou er niet van instorten als ik het wel zou doen en het kost ook nog eens niets, en toch ga ik het vast niet doen. Maar waarom dan niet ? Angst om de controle kwijt te raken, of omdat mensen me misschien gek gaan vinden ? De beste reden is denk ik, dat ik het niet doe omdat ik tevreden ben met hoe het nu gaat en niet zo nodig hoef te veranderen. Aan de andere kant: als je erover nadenkt heb je toch voor jezelf wel allerlei regeltjes en normen verzonnen, en bij al die ingeslopen regeltjes stel je ondertussen geen vraagtekens meer. Misschien in het nieuwe jaar maar weer eens over nadenken...

Prêt à manger

Toen we een paar weken geleden in Engeland waren, hebben we wat gegeten bij Pret a Manger. José en ik waren er samen al meerdere keren geweest en ondertussen zijn we echt fan geworden van deze formule. Deze keten heeft voornamelijk vestigingen in Engeland (150) en je kunt er niet gewoon lekker eten, maar uitzonderlijk lekker. Iedere dag is er verse soep, er zijn GEWELDIGE broodjes en salades, super lekkere koek en taart etc. Tot zover misschien niet zo bijzonder. Wat Pret vooral heel bijzonder maakt is hun communicatie. Bij alle producten staat wat erin zit (alles is bio), waar het vandaan komt en hoe het gemaakt is. Ook geven ze uitleg waarom ze het op die manier verpakt hebben en wat de voedingswaarde is. Vaak staat er nog een boodschap bij als: geniet van wat je eet, je hebt het verdiend, of: in deze cake zitten misschien wel veel caloriëen, maar hij is zo lekker dat je het best een keer kunt nemen. Alles op een niet te softe, maar ook niet drammerige toon. Vandaag keek ik eens op hun website (www.pret.com), en ook die bleek weer verrassend: er staan recepten op van hun best lopende gerechten, daar zijn ze dus heel open in. Ook zijn ze open in hun behaalde resultaat: omzet wordt gewoon vermeld, evenals het feit dat ze graag 9% winst behalen, maar dat dat nu nog niet lukt. Wil je ze bellen ? Dan krijg je Janet aan de lijn, maar als je wilt kun je ook één van de directeuren spreken. No kidding staat erbij vermeld ! Jammer dat we nog geen Pret in Nederland hebben (ze willen niet overhaasten, one step at a time, en doen niet aan franchise). Ondertussen zouden we misschien wel al wat kunnen leren van hun communicatie: open, duidelijk en de klant serieus nemend.
P.s.: José heeft zelfs verpakkingen meegenomen om tijdens haar marketing/communicatie lessen te bespreken.

Wat is er mis met kerst ?

Zo'n 20 jaar geleden stond de Libelle er al bekend om: in de weken voorafgaand aan de kerst stond het tijdschrift vol met plaatjes van gelukkige gezinnen, mooie mensen in roomwitte kabeltruien, in een perfect gestyled huis, vredig en gezellig rond de openhaard. Begrijpelijk: een foto van een te dikke vader en moeder, met té glimmende Scapino kleding hangend in de Leen Bakker bank terwijl ze tv aan het kijken zijn of aan het ruzieën, dat is net even wat minder. Ook die chagrijnige oma, de vette gourmetlucht, pa die met obstipatie al een half uur op de wc zit: je hoeft het niet te zien in een kerstnummer. Er wordt ons een sprookje voor gehouden en gek genoeg proberen we vaak nog in meer of mindere mate om daarin mee te gaan. Maar het wordt wel steeds gekker. Behalve de binnenkant van je huis, moet nu ook de buitenkant versierd zijn. Kado's horen erbij, liefst nog met wat dure sieraden. Als je gaat koken kom je niet meer weg met een varkenshaasje en een Viennetta. We denken nu toch aan bio fazant, aardappels gebakken in ganzevet en een trio van zelfgemaakte mousse. Vóór dat alles serveer je uiteraard eerst nog wat knappe amuses. Tenminste: als je niet van de Blokker kerst houdt. Wat dan ga je gewoon gourmetten (ja, jaren 80, maar bij sommigen nooit uit geweest), of lekker mini-wokken. Als toetje gebruik je de chocolade fontein. Uiteraard zijn alle ouders en opa's en oma's aanwezig. Ze mogen het hele jaar alleen verpieteren, maar niet met de kerst. Voorafgaand aan al deze dagen hebben we natuurlijk onze design kaarten verstuurd, nog wat kerstlingerie (rood) gekocht en een bedragje overgemaakt naar een goed doel. Na afloop kopen we massaal kerstbalbewaardozen, kerstverlichtinghoezen en kamerplanten. En uiteraard gaan we aan de lijn, sporten en stoppen met roken. Lijkt me logisch.

Bikram yoga, nr. 2

Nou, ik ben erachter gekomen hoor: de soepele Russische spion én de Latina zijn allebei dansers. Zij doen de Bikram yoga als extra training, omdat het door de warmte zo goed is om blessures te vermijden of om ervan te herstellen. Ik vind het HEEL pittig, misschien wel de zwaarste vorm van beweging die ik ooit heb gevolgd. Maar ja, je verbrandt dan ook 700 kaloriëen (700!!!). Nu kijken of ik het op de lange termijn ook vol blijf houden, ik weet namelijk van mezelf dat ik een sporthopper ben....

Voedselbank

Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet vinden: al die belangstelling voor - en de toegenomen drukte bij de voedselbank. Na de Frogers en hun (overigens sympathieke) programma schijnen de voedselbanken meer toeloop te hebben dan ooit. Ook is opeens iedere BN'er pro-voedselbank, René en Natas natuurlijk, maar ook Linda en de Koemannetjes. Ik heb toch wel met verbazing naar het programma "Effe geen cent te makken" gekeken. Zo'n buurvrouw die geen cent te besteden had, maar wel 2 grote honden heeft (1 middelgrote hond kost al 40 euro per maand aan voeding, dierenarts etc.) en daarbij nog lekker door rookt (al die mensen zeggen dan: 'ja, dat is het laatste wat ik nog heb, dat laat ik me niet afpakkken"). Een groot deel van de voedselbankbezoekers zit in de schuldsanering, iedere cent die ze dan verdienen gaat daar naartoe en wat er overblijft is te weinig om van te leven. Maar toch: 20.000 euro schuld is al heel normaal, maar dat heb je ook niet zo van de ene dag op de andere. Leer dit soort mensen eerst eens om met geld om te gaan ! Ook blijf ik het raar vinden dat er nog zoveel mensen niet willen of kunnen werken, terwijl we Polen nodig hebben om paprika's te plukken en kerstpakketten samen te stellen. Nou ja, het probleem is natuurlijk complex, maar zo'n voedselbank is toch vooral een lapmiddel dat slechts voor een enkeling noodzakelijk zou moeten zijn. Hoewel: het geeft fabrikanten en veilingen een prima mogelijkheid om hun afgekeurde produkten toch nog zinvol kwijt te kunnen. Zeg nou zelf: een potje met een scheef etiket of te kleine appels, dat eet je toch niet !

Vaagtaal

Vorige week werd ik geattendeerd op de site http://www.vaagtaal.nl/ Op deze site staan allerlei vormen van taalgebruik die voor onduidelijkheid zorgen. Denk bijvoorbeeld aan begrippen die journalisten veel gebruiken (uit de rode cijfers komen, de druk van de ketel halen), overdreven Amerikaans taalgebruik (stakeholder, ceo's) en de zgn. container begrippen (bijv. een woord als duurzaamheid heeft geen éénduidende betekenis , iedereen verstaat er wat anders onder). Er is ook een vaagtaal verkiezing geweest: mensen ergeren zich het meest aan de uitdrukking een plekje geven, gevold door: proactief. Bij het lesgeven is het belangrijk zo duidelijk mogelijk te zijn. Helaas geven de leerlingen niet altijd aan dat ze je onduidelijk vinden, maar ik denk dat één van de signalen is dat ze hun aandacht er niet bij kunnen houden. Ook bij het waarschuwen van een leerling moet je opletten. Dus niet: Mike, kun je niet stoppen met praten ? ( de niet stoppen-boodschap blijft dan hangen). Maar wel: Mike, ik wil dat je stopt met praten. Nou ja, ik doe mijn best, maar weet van mezelf dat ik teveel spreekwoorden en vaststaande uitdrukkingen gebruik. Denk aan: de kogel is door de kerk, of: we moeten niet bij de pakken neerzitten. Toos, mijn lieve collega die Nederlands geeft is nog erger (spant de kroon). Het lukt ons samen moeiteloos om een gesprek te hebben dat voor 70% uit spreekwoorden en gezegdes bestaat, veel geblaat en weinig wol dus. Vorige week had ik drie dagen mentorgesprekken. Op dag 2 was ik al behoorlijk sufgekletst en betrapte ik mezelf erop dat ik zoiets zei als: "de nood is nog niet aan de man, maar A. zal nu wel moeten schakelen en alle zeilen bijzetten". De ouders van A. knikten nog beleefd dat ze het met me eens waren....